تلاش زیر سایه بی توجهی!

علی ترابی- روزنامه خراسان/ زهرا پوراسماعیل دونده نابینا مشهدی از سال ۹۹ ورزش دوومیدانی را به صورت حرفه ای آغاز کرده و تاکنون در رقابت های مختلف بین المللی به میدان رفته و به مدال هم دست یافته است. اما چالش ها و مشکلات زیادی پیش روی ورزشکاران نابینا قرار دارد که انگیزه آن ها را در پیشبرد اهداف شان کمتر کرده و هیچ حمایتی از دست اندرکاران ورزش استان نمی شوند. این گلایه خیلی از قهرمانان از جمله این بانوی دونده است که ناگفته های زیادی دارند.اما ترجیح می دهند که کمتر حرف بزنند و بیشتر تمرین کنند؛ چرا که با شرایط بی عدالتی عادت کرده اند.
بازی های آسیایی از اردیبهشت سال آینده آغاز می شود و این دونده نابینای مشهدی در تلاش است تا بتواند بهترین رکورد را از خود به جا بگذارد.اما در این مسیر چالش های زیادی دارد که به راحتی حل شدنی نیست. او درباره شرایط خود می گوید:"در حال حاضر شرایط خوبی دارم و  تمریناتم را دنبال می کنم. تا پایان سال مسابقات مهمی پیش رو ندارم، اما سال آینده بازی های آسیایی و جهانی است که باید برای این دو رویداد مهم خودم را آماده کنم. ولی ورزشکاران نابینا و کم بینا شرایط خاصی دارند و در هر مکانی نمی توانند تمرین کنند. برای همین با چالش سالن تمرینی مواجه هستیم که برای این قشر در جامعه مناسب سازی نشده است.ولی با این که خیلی سخت هم هست، تمرین می کنیم و در مسابقات حاضر می‌شویم. "
زهرا پوراسماعیل با بیان این که در مجموعه ورزشی کوثر و سالن باغبان باشی تمرینات خود را دنبال می کنم، می افزاید:" ما برای تمرین، سالن مجزا و ویژه ورزشکاران خاص نداریم. برای همین مجبوریم در کنار ورزشکاران سالم تمرین کنیم که آن هم مشکلات خاص خودش را دارد. در زمان تمرین هم یک مربی و هم یک دونده در کنار خود دارم. شرایط ما خاص است و موقع تمرین باید در مسیری که کسی نیست تمرین کنیم. اما در سالنی که افراد سالم هستند نمی توانیم به راحتی رکورد گیری کنیم. خیلی جا ها حرکت خود را کند می کنیم تا دیگران عبور کنند.این چالش یک دو روزه ما نیست و در طول سال با آن موجه هستیم.حتی دیگر ورزشکاران نابینا که استعداد خوبی هم دارند با این مشکل مواجه هستند.ما با وجود این که هزینه های زیادی بابت مربی و رفت و برگشت به محل تمرین متقبل می‌شویم، اما به راحتی نمی توانیم آن چه را مدنظر ماست، انجام دهیم. از طرفی برخورد افراد سالم هم با ما خوب نیست و با نیش و کنایه صحبت می کنند. هر چند با چنین وضعیتی عادت کرده ایم. "
بی توجهی ها در مسیر ورزشکاران نابینا
وی که مقام دومی ماده ۱۵۰۰ متر مسابقات پاراآسیایی هانگژو را در کارنامه خود دارد، اظهار می دارد:"متاسفانه وضعیت شهری و سالن های ورزشی برای افراد دارای معلولیت و نابینا اصلا مناسب سازی نشده است.سالن‌های ورزشی اصلا مناسب افرادی که ویژگی خاصی دارند، ساخته نشده است و برای حضور در چنین سالن هایی دچار مشکل می شویم.اگر هم می توانیم در سالن ها تمرین کنیم به خلاقیت برخی مربیان برمی گردد که از وضعیت موجود سالن ها برای ما مناسب سازی می کنند.وگرنه شرایط تمرینی ما خیلی سخت است و با حرف نمی شود اثبات کرد.گوش شنوایی هم نیست که به درد دل های ما توجه کند."
این مقام آور برنز پاراآسیایی بحرین معتقد است که جوانان تازه کار که به دنیای حرفه‌ای ورزش ورود کرده اند با دیدن چنین شرایطی قید ورزش را می زنند.او ادامه می‌دهد:"خیلی از جوانانی را می بینم که با وجود نابینا بودن و مشکلات دیگر جسمی پا به حرفه ورزش گذاشتند و جزو استعدادها هم محسوب می شوند. اما در طول مسیر بی‌توجهی ها و بی عدالتی ها باعث می شود که قید ورزش حرفه ای را بزنند. در کنار این مشکلات باید هزینه رفت و آمد و مربی را هم بدهند که چالش انها را دو برابر می کند. از طرفی ارزش مدال هایی که ما در مسابقات می گیریم، نصف افراد سالم است.وگرنه همان سختی ها و به مراتب بیشتر هم متحمل می شویم.اما دیده نمی شویم."
عکس یادگاری آقایان مسئول!
وی که در ماده های مختلف ۴۰۰، ۸۰۰ و ۱۵۰۰ متر مسابقه می دهد به گلایه های در دل مانده اشاره می کند و می گوید:" نمی‌دانیم از چه چیزی صحبت کنیم. مشکلات و چالش های ما یکی دوتا نیست.هر چه بگوییم اصلا فایده ندارد. وقتی حمایت نمی‌شویم، انگیزه ما هم کمتر می شود.ورزشکاران سالم به راحتی حامی مالی می‌گیرند، اما ما در این زمینه دچار مشکل هستیم و هر کسی حامی ما نمی شود. حامی بنده فقط پدرم بوده است.مسئولان را فقط موقعی که از مسابقات برمی گردیم می‌بینیم که در فردوگاه با ما عکس یادگاری می گیرند و همین. وگرنه در طول سال حال ما را هم جویا نمی شوند. حداقل انتظار ما این است که این قشر از ورزشکاران که دچار شرایط خاص هستند را به اندازه خودشان هم ببینند. این در حالی است که در حد و اندازه مدال آوری هم ما را نمی بینند.خیلی وقت ها بوده که تصمیم می‌گرفتم که دیگر در دنیای ورزش حرفه ای نباشم، اما دلم می سوزد. وقتی کمی به ما انگیزه بدهند، باور کنید چند برابر افراد سالم تلاش می کنیم."