گپوگفتی با نوجوان دهه هشتادی که ۱۱سال است در یک رشته خاص و پرهیجان از دیوار پرمانع بالا می‌رود و به دنبال قهرمانی است. سنگ‌نوردی یکی از آن رشته‌های پرهیجان و پرماجرای ورزشی است که آدم دوست دارد بنشیند پای مسابقاتش و آن را دنبال کند. شاید هم خودش را جای سنگ‌نوردها بگذارد و پابه‌پای آن‌ها از آن سنگ‌های مصنوعی روی دیوارها بالا برود و کار را تمام کند. خلاصه در این رشته آدرنالین زیادی خرج می‌شود و در کنارش باید آدم مقاومی بود.
اکرم انتصاری_ روزنامه خراسان/«محمدرضا طرلانی» نوجوان دهه هشتادی کشورمان و یک سنگ‌نورد موفق است که همین چند هفته پیش در جام فجر در استان همدان به مقام دوم رسید. او چند وقت پیش هم به مسابقات سنگ‌نوردی نوجوانان و جوانان قهرمانی آسیا اعزام شد و در ماده بولدرینگ موفق شد به مرحله نهایی رقابت‌ها هم برسد. بولدرینگ، گرایشی از سنگ‌نوردی است که فرد مسیرهای کوتاه و مهارتی را روی دیواره طبیعی یا مصنوعی بدون طناب بالا می‌رود. با او که سال‌هاست در این رشته فعالیت می‌کند گپوگفتی داشتیم تا درباره او و این رشته بیشتر بدانیم. او ۱۶ساله و دانش‌آموز سال دهم رشته ریاضی فیزیک و ساکن تهران است.
چرا بین این همه رشته ورزشی سراغ سنگ‌نوردی رفتی؟
من الان نزدیک ۱۱سال است سنگ‌نوردی می‌کنم. ۴ساله بودم که به همراه پدرم رفتیم تا در رشته ژیمناستیک ثبت‌نام کنم. کنار کلاس ژیمناستیک، یک باشگاه سنگ‌نوردی بود که یکی از آشناهای پدرم آن جا بود و گفت برویم آن‌جا یک سر بزنیم. وقتی وارد باشگاه شدیم و دیوارهای سنگ‌نوردی را دیدم خیلی از آن خوشم آمد و این‌جور شد که تصمیم گرفتم بروم سنگ‌نوردی و خیلی به آن علاقه‌مند شدم.
پس از آن بچه‌هایی بودی که از دیوار راست بالا می‌روند؟
[می‌خندد] و می‌گوید بله. تقریبا. من اولین نفر از خانواده‌مان بودم که وارد این رشته شدم و قبل از من کسی سنگ‌نوردی کار نکرده بود.
چه جذابیتی در سنگ‌نوردی وجود داشت که باعث شد این همه سال به رشته دیگری فکر نکنی؟
یکی از دلایلی که سنگ‌نوردی را خیلی دوست دارم این است که هر بار سنگ‌نوردی می‌کردم و در هر جلسه، یک چیز جدید یاد می‌گرفتم. یعنی هیچ وقت چیزهایی که یاد می‌گرفتم تمام نمی‌شد. هر بار چالش جدید داشتم و آن را حل می‌کردم. همین الان حتی اگر از آدم‌های بزرگ این رشته بپرسید، می‌گویند سنگ‌نوردی هنوز برایم چیزهای جدید دارد.
در مسابقات بیشتر به چه چیزی فکر می‌کنی؟
راستش در مسابقات مخصوصا مسابقات جهانی استرس زیادی وجود دارد. وقتی می‌خواهی مسیر را طی کنی این استرس سراغت می‌آید اما مهم این است که بتوانی آن استرس را فراموش کنی تا بتوانی آن مسیر را بروی. در این سال‌ها پدر و مادرم همیشه حمایتم کردند و همراهم بودند. مربی‌هایم به من درس‌های بزرگی دادند. آقای چاشی هم یکی از آن‌ها بود.
این رشته چه سختی‌ها و شیرینی‌هایی برایت دارد؟
بیشتر تمرینات من استقامتی و مقاومتی است و روزهای سخت من آن روزهاست. این تمرین‌ها بدنم را به چالش می‌کشد ولی باز هم ریکاوری می‌کنم و سعی می‌کنم قوی باشم. به نظرم همان استقامت و مقاومتی که باید تحمل کنی سخت‌ترین جای این رشته است. من دانش‌آموز سال دهم هستم. ۴، ۵روز در هفته تمرین دارم و سعی می‌کنم هر دو را سر وقتش انجام دهم که به مشکل نخورم و آن‌ها را مدیریت کنم. سعی می‌کنم وقت‌های آزادم درسم را بخوانم تا به مشکل نخورم. شیرینی‌اش هم مربوط به اولین روزی بود که روی سکوی بزرگ سالان رفتم. آن روز را هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم و خیلی شیرین بود.
به نظرت سنگ‌نوردی به درد چه کسانی می‌خورد؟
به نظرم هر آدم با هر روحیه‌ای می‌تواند وارد سنگ‌نوردی شود و در آن پیشرفت کند، چون این رشته یک جوری است که هر لحظه از آن درس می‌گیری و معلم توست؛ هم از لحاظ جسمی و هم روحی. من تمرین روحی خاصی ندارم اما موقعی که فشار روانی روی ذهنم است آن را کنترل می‌کنم، چون در نتیجه مسابقه کاملا تاثیرگذار است. تمرینات جسمی هم بیشتر بولدرینگ روی دیوارهای کوتاه است و تمرین‌های مقاومتی و استقامتی که قبل‌تر گفتم.
برای هم‌سن‌وسالانت توصیه‌ای هم داری؟
من کوچک همه‌شان هستم. به نظرم نباید وقت‌های خودمان را تلف کنیم. البته خودم هم باید روی این موضوع کار کنم، چون در آن کمی ضعف دارم و به نظرم مسئله مهمی است. الان هم تفریحم بیشتر مسافرت برای ریکاوری روحی است.
هدفت برای آینده چیست؟
درباره آینده تحصیلی هم خیلی به دورتر فکر نکردم اما در سنگ‌نوردی فعلا دنبال قهرمانی هستم.
دیدگاه ها