با پایان این فصل از فوتبال، شاهد خداحافظی بسیاری از فوق ستاره ها با دنیای فوتبال یا تیم های شان هستیم؛ بازیکنانی مثل لوکا مودریچ، مارسلو و ... که بهانه علاقه مندی بسیاری از ما به هیجان فوتبال بودند
شایان اله آبادی_ روزنامه خراسان/
فوتبال، این نمایش باشکوه از شور، تکنیک و لحظه‌های غیرقابل‌پیش‌بینی، هر فصل با قهرمانانی شکل می‌گیرد که بازی را فراتر از اعداد و نتایج می‌برند. اما هیچ جادویی همیشگی نیست. گاهی، پایان یک دوران نه با شکست، بلکه با خداحافظی رقم می‌خورد؛ خداحافظی با بازیکنانی که نه فقط در زمین که در قلب هواداران خانه کرده بودند. سال ۲۰۲۵ سالی است که فوتبال در حال تغییر چهره است. ستاره‌هایی چون مارسلو، متس هوملس، رافائل واران و حتی کلودیو رانیری، کفش‌ها و تخته تاکتیک را کنار گذاشتند و از سوی دیگر، نام‌های بزرگی چون مودریچ، راموس، ژیرو، سوارز و نویر در آستانه تصمیمی قرار دارند که بیش از هر بازی مهمی، قلب هواداران را بلرزاند؛ پایان راه. این یک مطلب نیست، یک وداع دسته‌جمعی است با بخشی از حافظه طلایی فوتبال. ما از دور نظاره‌گریم، در حالی که نسل تازه‌ای می‌خواهد جای اسطوره‌ها را بگیرد. اما آیا واقعاً کسی می‌تواند جای این نام‌ها را پُر کند؟
۵ وداع تلخ؛ ستاره‌هایی که رسماً رفتند
مارسلو، پادشاه بی‌تاج سمت چپ ۳۶ ساله
در عصری که مدافعان کناری بیشتر برای وظایف دفاعی‌شان شناخته می‌شدند، «مارسلو ویرا» تعریف تازه‌ای از پست دفاع چپ ارائه داد. سرعت، تکنیک، خلاقیت و شوخ‌طبعی‌اش او را به چهره‌ای یگانه در فوتبال مدرن بدل کرد. مارسلو با ۵ قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، ۶ لالیگا و بیش از ۵۰۰ بازی برای رئال مادرید، یکی از پرافتخارترین بازیکنان تاریخ باشگاه رئال مادرید است. مارسلو در ۳۶ سالگی، پس از تجربه‌ای کوتاه در فوتبال برزیل، به‌صورت رسمی کفش‌ها را آویخت. خداحافظی او چیزی فراتر از ترک زمین بود؛ پایان عصری بود که لبخند، بازی‌سازی و رقص در خط دفاع را به نمایش می‌گذاشت.
پپه رینا، آخرین نسل از دروازه‌بان‌های کلاسیک ۴۲ ساله
خوزه مانوئل «پپه» رینا، محصول باشگاه بارسلونا و یکی از وفادارترین دروازه‌بان‌های نسل خودش، پس از بیش از ۸۰۰ بازی حرفه‌ای از فوتبال کناره‌گیری کرد. از روزهای طلایی در لیورپول تا سال‌های درخشان در ناپولی و سپس نقش رهبری در تیم ملی اسپانیا، رینا همیشه چهره‌ای مطمئن، شوخ‌طبع و کاریزماتیک بود. در آخرین بازی حرفه‌ای‌اش برای کومو، لحظه‌ای تلخ رقم خورد؛ در دقیقه های پایانی نیمه اول مسابقه، در برخوردی پرحاشیه با مهدی طارمی، داور به او کارت قرمز مستقیم داد. دروازه‌بانی که سال‌ها با رفتارش الگویی از وقار بود، در آخرین لحظه‌های فوتبالش، با حسرت از زمین اخراج شد. او یکی از آخرین بازماندگان نسل دروازه‌بانانی است که قبل از دوران «دروازه‌بانِ بازی‌ساز»، با عکس‌العمل و مدیریت دفاع، تیم را نجات می‌دادند.
رافائل واران، مدافع آرامی که زود رفت ۳۱ ساله
وقتی بازیکنی در ۳۱ سالگی اعلام بازنشستگی می‌کند، معمولاً تصور می‌شود که مصدومیتی جدی یا افت فنی علت ماجرا بوده؛ اما درباره رافائل واران، موضوع عمیق‌تر و شخصی‌تر بود. مدافعی که در تیم رئال مادرید و تیم ملی فرانسه بیش از یک دهه بازی کرد و به قله‌هایی رسید که خیلی‌ها فقط خوابش را می‌بینند. او چهار بار قهرمان اروپا شد، جام جهانی ۲۰۱۸ را فتح کرد و همیشه با وقار، آرام و بی‌هیاهو بازی کرد. واران هیچ‌وقت اهل جنجال نبود. مدافعی باهوش، سریع و خونسرد که مربیانش او را «کابوس مهاجمان» می‌نامیدند. واران در بیانیه خداحافظی‌اش نوشت: «احساس کردم بدنم آماده ادامه فشارهای این سطح نیست. وقتش رسیده بیشتر با خانواده باشم». تصمیمی ناگهانی اما نه عجیب. شاید واران آخرین بازمانده از نسل مدافعان کلاسیکی بود که پیش از تحلیل رفتن جسم و ذهن، خودشان تصمیم به پایان راه می‌گیرند.
دیدگاه ها