از فاجعه فوتبالی تا رسوایی تنیس

سارا مسیحا- روزنامه خراسان/همان موقع رئیس جمهور شهید دستور ساخت یک ورزشگاه ملی و آبرومندانه را داد؛ دستوری که پس از یک سال خاک خوردن اعلام کردند جزو پروژه های دولت سیزدهم نبوده و دولت جدید باید درباره اش تصمیم بگیرد. هرچند همان موقع هم دستور ساخت ورزشگاه مدرن پایتخت برای بازی های ملی و باشگاهی داده شد خیلی ها آن پروژه را در حد حرف می دانستند و عملیاتی شدنش را آن هم طی 18 ماه غیرممکن می خواندند، اما حداقل توقع مردم و فوتبال دوستان این بود که مسئولان وزارت ورزش و دولتمردان فکری عاجل برای ترمیم و مرمت ورزشگاه آزادی و دیگر ورزشگاه های تهران و شهرهای دیگر کنند؛ ورزشگاه هایی که اکثر آن ها بالای 50 سال عمر دارند. اما مثل همیشه مسئولان فرصت سوزی کردند و کار مرمت و بازسازی یا اصلا شروع نشد یا مثل آزادی و تختی دیرهنگام آغاز شد که نتیجه اش آوارگی تیم های پرسپولیس و استقلال و تیم ملی و فشار بر دیگر باشگاه ها و شهرها برای در اختیار گذاشتن ورزشگاه های خود بود. این سوءمدیریت و کارنابلدی برخی از مدیران ورزش و فوتبال که تازگی ندارد متاسفانه در بزنگاه آغاز فصل جدید لیگ برتر و لیگ نخبگان یقه فوتبال ایران و تیم های ایرانی را گرفت؛ به طوری که پرسپولیس و استقلال ناچار شدند در ورزشگاهی کوچک و کم امکانات چون شهدای قدس میزبان دیدارهای آسیایی باشند و تیم ملی هم در ورزشگاه فولادشهر اصفهان که چمن مناسبی نداشت، دیدارهای مقدماتی جام جهانی 2026 را برگزار کند. درست چند روز پس از اتفاقات تیم ملی در فولادشهر و حادثه تلخ درگذشت هوادار ملوان در این ورزشگاه طی دیدار تیم های سپاهان و ملوان که ظاهرا به خاطر تعلل مسئولان برگزاری در اعزام آمبولانس برای امدادرسانی به هوادار حادثه دیده رخ داد، حداقل انتظار مردم و فوتبال‎دوستان ابتدا عذرخواهی و سپس جلوگیری از تکرار چنین اتفاقاتی بود. اما متاسفانه در آستانه دیدار تیم های استقلال و الغرافه در ورزشگاه شهدای شهر قدس و در جریان نشست خبری مربیان دو تیم و سپس تمرین تیم قطری در این ورزشگاه برق می رود و یک آبروریزی و فاجعه دیگر رخ می دهد. فاجعه ای که نه تنها منجر به آسیب دیدگی شدید دو پرسنل این ورزشگاه و بی توجهی عوامل درمانی و پزشکی حاضر در ورزشگاه به این اتفاق تلخ شد بلکه تحقیر چندباره ایران و ایرانی مقابل تیم های خارجی و احتمال اقدام آن ها و دیگر رقبای خارجی سرخابی ها برای گرفتن میزبانی از تیم های ایرانی را در پی داشت. پس از حادثه قطعی برق ورزشگاه شهدای قدس و سوختگی کارگران مجموعه در فضای مجازی شایعاتی مبنی بر درخواست باشگاه قطری و تصمیم ناظر بازی برای لغو دیدار مطرح شد و سپس صحبت از شکایت تیم قطری به AFC علیه تیم ایرانی بود. در این میان موضوعی که هیچ وقت ترک نشده بی تفاوتی مسئولان و نهادهای نظارتی یا واکنش  دیرهنگام آن ها درباره این گونه فجایع است که ظاهرا تمامی ندارد؛ چرا که بازخواست و جریمه و تنبیهی در کار نیست!

لغو فینال تور جهانی به دلیل نبود نور   و   زیر بار نرفتن مسئولان

رسوایی بین‌المللی برای تنیس ایران  با یک مشکل ساده!

شاداب- روزنامه خراسان/ فینال تور جهانی تنیس عصر دوشنبه درحالی به میزبانی زمین‌های VIP باشگاه انقلاب تهران برگزار شد که با یک آبروریزی بین‌المللی همراه بود. تنیسورهای ایتالیا و روسیه درحالی در فینال مقابل هم قرار گرفتند که پس از طولانی شدن مسابقه و تاریک شدن هوا، نور کافی برای ادامه مسابقه نبود و با وجود تغییر زمین، ورزشکار روس حاضر به ادامه مسابقه نشد و درنهایت این دیدار لغو شد که در نوع خود یک آبروریزی بزرگ بود؛ آن هم مقابل چشمان مهمانان خارجی و در حضور مسئولانی چون شهرام دبیری معاون پارلمانی ریاست جمهوری، محمد شروین اسبقیان معاون ورزش قهرمانی  وزارت ورزش و جوانان و سیدمناف هاشمی دبیر کل کمیته ملی المپیک. این اتفاق تکراری که سال گذشته هم در مسابقات فیوچرز رخ داد تا بازی به دلیل تاریک شدن هوا و نبود نور کافی به یک زمین دیگر منتقل شود همچنان بعد از گذشت یک‌سال حل نشده باقی مانده تا این بار فاجعه‌بار شود. زمین‌های تنیس انقلاب به عنوان یکی از اماکن شرکت توسعه، در اختیار بهره‌بردار خصوصی است. اما مسئولیت برگزاری این مسابقات برعهده فدراسیون تنیس، شرکت توسعه و بهره‌بردار است. فدراسیون تنیس مدعی شد که نامه‌نگاری‌های زیادی برای تامین نور کافی در این زمین‌ها انجام داده اما ایجاد مساعدت بین شرکت توسعه و پیمانکار در فاصله دو ماهه کار ساده‌ای نبود. داود عزیزی رئیس فدراسیون می‌گوید: «شرکت توسعه حتی قبول نمی‌کند که برای انتخاب بهره‌بردار، نظر بدهیم که افرادی با دغدغه پیشرفت تنیس انتخاب شوند نه شخصی بدون اهلیت. از طرفی بهره‌بردار فقط به فکر درآمدزایی است.» این درحالی است که محسن خمارلو رئیس باشگاه انقلاب بیان می‌کند: «به بهره‌بردار گفته بودیم همکاری کامل را با فدراسیون داشته باشد ولی در بحث نور باید با بهره‌بردار برخورد کنیم زیرا افزایش نور مشکل قانونی ندارد و می‌توانستند به فدراسیون کمک بدهند. برخلاف برخی درخواست‌ها و ادعاها نمی‌توانستیم در راستای کمک بهره‌بردار به فدراسیون قرارداد اجاره را افزایش دهیم زیرا همه چیز در مزایده به ثبت می‌رسد. اگر فدراسیون درخواست می‌کرد قطعا کورت مرکزی را نیز می‌شد در اختیار فدراسیون گذاشت.» داود عزیزی رئیس فدراسیون اما موضوع را این‌گونه روایت می‌کند: «این زمین‌ها که سرمایه ملی کشور به حساب می‌آید به دست بخش خصوصی افتاده و حتی در قراردادها ذکر نشده که در چنین عرصه‌های حساس و بین‌المللی باید به دست فدراسیون باشد. به همین دلیل فدراسیون هر بار باید با خواهش و تمنای بسیار از بخش خصوصی، چنین تورنمنت‌های مهمی را برگزار کند که اگر اجازه ندهند، هیچ جای دیگری نیز نداریم. مشکل این‌جاست بهره‌برداران اهلیت فنی در تنیس ندارند و فقط به فکر درآمدزایی هستند. شرکت توسعه حتی قبول نمی‌کند که برای انتخاب بهره‌بردار، نظر بدهیم که افرادی با دغدغه پیشرفت تنیس انتخاب شوند نه شخصی بدون اهلیت.» او درحالی این صحبت‌ها را مطرح می‌کند که این اتفاق در دو سال پیاپی رخ داده و مشخص نیست چرا مسئولان مربوط راه حلی برایش پیدا نکرده‌اند. از یک طرف فدراسیون تنیس مدعی است که زمین‌های تنیس انقلاب در اختیار شرکت توسعه است و این شرکت هم زمین‌ها را به بهره‌بردار خصوصی واگذار کرده اما مسئله این است که در وهله اول شرکت توسعه موظف به تجهیز، تعمیر و نگهداری از اماکن ورزشی است تا شاهد چنین اتفاقات تلخی آن هم در سطح بین‌المللی نباشیم. ضمن این‌که فدراسیون تنیس هم که سال گذشته تجربه مشابهی در میزبانی از این رقابت‌ها داشته، باید به فکر چاره‌اندیشی و پیدا کردن راهکاری برای حل این مشکل می‌بود تا یک مشکل کوچک که به راحتی قابل حل بود به معضلی بزرگ تبدیل نشود که نتیجه آن زیر سوال رفتن میزبانی ایران از یک رویداد بین‌المللی باشد.