گزارش‌ها نشان می‌دهد که وضعیت مهاجران در اردوگاه‌های اسکان پناهندگان در کشور‌های اروپایی مدعی حقوق بشر، وخیم است که رسیدگی موثری به این موضوع انجام نمی‌شود.
فرودگاه تِگِل برلین گذشته‌ای مورد توجه دارد؛ این بنا که در سال ۱۹۴۸ ساخته شد، شاهد برخی از لحظات مهم در تاریخ پس از جنگ جهانی دوم بوده است. زمانی که اتحاد جماهیر شوروی دسترسی به برلین غربی را مسدود کرد، باند این فرودگاه پرواز هوایی برلین را ممکن کرد.
این فرودگاه در طول جنگ سرد به نقطه اصلی اتصال برلین غربی و دیگر نقاط آلمان غربی با پرواز‌های روزانه تبدیل شد؛ فرودگاه تگل حتی پس از فروریختن دیوار برلین، برای ۳۰ سال دیگر به کار خود ادامه داد و به‌عنوان دروازه اصلی به پایتخت آلمان عمل کرد. طراحی ۶ ضلعی ترمینال اصلی نمونه‌ای از معماری نمادین قرن بیستم است.
تگل در سال ۲۰۲۱ در‌های خود را برای همیشه بست، زیرا فرودگاه تازه‌تاسیس BER در جنوب شرقی شهر افتتاح شد.
این فرودگاه که حال تعطیل شده بود، سپس در سال ۲۰۲۲ به محل اسکان پناهندگان جنگی از اوکراین تبدیل شد. این تنها یک اقدام موقت به‌عنوان اختصاص نخستین مرکز ورود بود، و بسیاری از ۷ میلیون نفری که در ابتدا از جنگ فرار کرده بودند، از آن زمان به اوکراین بازگشته‌اند یا در جای دیگری سرپناه پیدا کرده‌اند.
اما با گذشت بیش از ۳۰ ماه، برخی از پناهندگان در تگل باقی مانده و شاهد این هستند که چگونه این فرودگاه سابق در حال نوشتن شرم‌آورترین فصل خود تا به امروز باشد.
وضعیت وخیم در مرکز تگل
مجله آلمانی اشپیگل با بیش از ۸۰ نفر مصاحبه کرد که زندگی آن‌ها به هر نحوی هنوز حول محور تگل است؛ این افراد این شامل پناهجویان و همچنین افرادی است که در آنجا کار می‌کنند.
با توجه به اینکه تنها یک جاده به ترمینال فرودگاه سابق منتهی می‌شود، ارزیابی اینکه دقیقا چه چیزی ممکن است در آنجا اتفاق بیفتد دشوار است، اما براساس آمار رسمی، بیش از ۵ هزار نفر هنوز در ساختمان فرودگاه سابق سکونت دارند.
درحالی که بیشتر آن‌ها هنوز پناهندگان جنگی از اوکراین هستند، اما قومیت‌های دیگر نیز در آنجا منتظر پاسخ درخواست پناهندگی خود هستند. زنان و مردان، کودکان و افراد مسن و همچنین افراد زیادی وجود دارند که گزارش شده از مشکلات مختلف سلامتی رنج می‌برند.
براساس برخی اخبار، ممکن است به‌زودی تا ۸ هزار نفر در تگل اسکان داده شوند.
الویرا یکی از افرادی است که تجربه خود را با اشپیگل درمیان گذاشته است؛ این مادر اوکراینی به‌همراه پسرش راجیک در یکی از چادر‌های بزرگ در محوطه فرودگاه سابق اسکان داده شده است.
او مجبور است این چادر را با ۳۷۸ نفر دیگر به اشتراک بگذارد؛ الویرا و راجیک باید محل خواب خود را با ۱۲ نفر دیگر سهیم باشند؛ اما محل خواب آن‌ها را می‌توان در مقایسه با سرویس‌های بهداشتی به نسبت سخاوتمندانه درنظر گرفت.
براساس گزارش پایگاه اینفومایگرنت، ۷۰۰ نفر باید از تنها ۱۶ واحد سرویس بهداشتی استفاده کنند؛ بسیاری از دوش‌ها از کار افتاده‌اند و رختکنی وجود ندارد.
یکی دیگر از پناهجویان اوکراینی به اشپیگل گفت که او و همسرش از مقام‌های محلی درخواست کرده بودند تا در یک آپارتمان کوچک به مساحت ۱۹ متر مربع اقامت کنند؛ درخواست آن‌ها با این توجیه که این فضای کم برای آن ۲ کافی نیست رد شد. این توجیه درحالی ارائه شد که پناهجویان در اردوگاه تگل مجبورند با تعداد بسیار بالایی در مساحتی محدود اقامت داشته باشند.
بسیاری از ساکنان تگل به دلیل مقرراتی که باید از آن‌ها پیروی کنند، با رنج مواجه هستند؛ ذخیره غذا برای این افراد ممنوع است؛ هیچ‌کس اجازه ندارد حتی حوله‌ای آویزان کند تا ظاهری از حریم خصوصی ایجاد کند.
تگل در مارس (فروردین/اردیبهشت ۱۴۰۲) گذشته شاهد آتش‌سوزی بود؛ ویدیو‌های منتشرشده نشان می‌دهد که چگونه این مرکز در هرج‌ومرج غرق شد؛ از میان چندصد کارمندی که در این مرکز کار می‌کردند، به نظر نمی‌رسید که هیچ‌کس خود را ملزم به کنترل اوضاع بداند.
در این ویدیو‌ها همچنین دیده می‌شود که خود پناهجویان در جست‌وجوی افراد گیرافتاده بودند.
اتهام‌های فساد
در مقابل این پس زمینه، ممکن است قابل درک باشد که امنیت موضوع مهمی در این اردوگاه است؛ در سال ۲۰۲۲ حدود ۴۳ میلیون یورو از بودجه کلی به تامین مالی کارکنان و اقدام‌های امنیتی اختصاص یافته بود؛ این میزان ۲ سال بعد تقریبا ۲ برابر شده بود.
بررسی عمیق‌تر نشان می‌دهد که بسیاری از مناقصه‌ها برای اداره این تاسیسات به افرادی داده شده که دارای منافع شخصی یا ارتباط نزدیک با تصمیم‌گیرندگان کلیدی در سیاست‌های محلی و منطقه‌ای بوده‌اند.
ارعاب، نژادپرستی، آزار و اذیت
جدای از اتهام‌های فساد، مدیریت ایمنی و امنیت در تاسیسات تگل نیز به خودی خود موضوعی نگران‌کننده بوده است.
شکایت‌های متعددی از کارکنان امنیتی تگل وجود دارد که آسیب‌پذیری این مرکز را از زوایای مختلف برجسته می‌کند؛ برخی شکایت‌ها عنوان می‌کنند که کارکنان این مرکز رفتاری نژادپرستانه دارند.
در سال ۲۰۲۳ گزارش شده بود که نیرو‌های امنیتی به پناهجویانی که از داعش فرار کرده بودند، حمله کردند.
زنان سال گذشته به‌طور ویژه شکایت‌هایی را درباره اینکه در کنار نگهبانان مرد احساس امنیت نمی‌کنند، طرح کرده بودند؛ آن‌ها گفتند که مورد آزار و اذیت قرار گرفته بودند. زنان می‌گویند که کیف‌هایشان در زمان خروج از سرویس‌های بهداشتی از سوی افسران امنیتی بازرسی می‌شود.
زنان پناهجو عنوان کردند که این مرکز برای آن‌ها امن نیست.
دیدگاه ها