تراژدی بی سرپناهی معتادان پرخطر!

هانیه غلامی-روزنامه خراسان/ گاهی باید دستی مهربان وجود داشته باشد تا فردی را که در مرداب اعتیاد با رفتار پرخطر گرفتار است، نجات دهد. بسیاری از افراد مبتلا به اعتیاد از رفتن به کمپ ها گریزان هستند، بعضی پیش فرض مثبتی ندارند و بعضی دیگر هنوز اراده کافی برای ترک را در خود نیافته‌اند. اغلب این افراد کسانی هستند که یا به علت درگیری با اعتیاد خانه و خانواده را ترک کرده یا طرد شده‌اند و یا آنچه داشته‌اند در آتش ابتلا به اعتیاد سوخته است؛ بی خانمان هستند و سرپناهی ندارند. همه ما تجربه دیدن چنین مواردی را داریم. معتادانی که در سرما و گرما شب را در خیابان‌ها، پارک‌ها یا گوشه‌ای از کوچه می‌خوابند. دست و پایشان زخم است و علاوه بر اعتیاد درگیر بیماری‌هایی هستند که به واسطه اعتیاد برایشان به وجود آمده است. به گزارش «خراسان رضوی»، ایجاد مراکزی با عنوان «شِلتر» یا پناهگاه برای اسکان موقت معتادان بارفتار پرخطر درحوزه وظایف بهزیستی است، اما به گفته سرپرست معاونت امور توسعه پیشگیری بهزیستی استان تنها ۲ پناهگاه برای افراد مبتلا به اعتیاد با رفتار پرخطر دراستان وجود دارد که ظرفیت مجموع این ۲ مرکز ۵۰ نفر است و هیچ کدام از آن‌ها خدماتی به زنان درگیر اعتیاد و رفتار پرخطر ارائه نمی‌دهد. ناگفته نماند هیچ یک از همین ۲ مرکز نیز دولتی نیست.
تنها ۲ پناهگاه برای معتادان پرخطر در کل استان
محسن مروی، سرپرست معاونت امور توسعه پیشگیری بهزیستی استان در پاسخ به این سؤال که بهزیستی استان چه خدماتی را به افراد دارای اعتیاد با رفتار پر خطر ارائه می دهد؟ به «خراسان رضوی» می گوید: مراکز سرپناه شبانه که به منظور کاهش آسیب برای اسکان موقت و شبانه معتادین با رفتار پرخطر و بی خانمان راه اندازی می‌شود، در حوزه وظایف بهزیستی است. در حال حاضر ۲مرکز در سطح استان فعال می‌باشد که  یک مرکز شلتر در مشهد با ظرفیت ۳۰ نفر و یک مرکز در شهرستان سبزوار با ظرفیت ۲۰ نفر فعال است و در این بخش حدود یک میلیارد ریال ماهانه توسط اداره کل بهزیستی پرداخت می‌شود. وی درباره خدماتی که به این افراد ارائه می شود نیز 
می افزاید: مراکز سرپناه در طول سال فعال است، در این مراکز خدمات توزیع یک وعده شام و صبحانه ساده ، محل تامین خواب، استحمام، کلاس های آموزشی، ارائه بسته های بهداشتی و پانسمان زخم و تست ایدز انجام می شود که در صورت داشتن بیماری خاص این افراد به مراکز درمانی معرفی می شوند. البته تعداد زیادی از معتادین پرخطر درطرح های جمع آوری ماده ۱۶ (انتقال به کمپ) جمع آوری می شوند، با این وجود معتادانی وجود دارند که به سرپناه نیاز دارند و مایل نیستند، ترک کنند و باید به ترک ترغیب شوند.
برای راه اندازی پناهگاه معتادان پرخطر کسی متقاضی نیست
مروی در پاسخ به این سوال که برنامه ها برای افزایش ظرفیت خدمات دهی در این حوزه چیست می گوید: قطعا تعداد مراکزی که اکنون داریم کم است. در حال حاضر با توجه به نیاز شهرستان مشهد فراخوان تاسیس مراکز سرپناه شبانه برای آقایان و خانم‌ ها از ۳ ماه قبل منتشر شده است و تا کنون ۳ نفر مراجعه کرده اند و اقدامات قانونی برای راه اندازی مراکز درحال انجام است، اما مشکل اصلی این است که این مراکز صرفه اقتصادی برای کسی که آن را راه‌اندازی می کند، ندارد. به همین دلیل کسی برای راه‌اندازی مراجعه نمی‌کند.
پناه‌گاه دولتی نداریم
مروی در پاسخ به این سوال که چرا این مراکز به صورت دولتی ایجاد نمی‌شود؟ اظهار می کند: دولتی نمی‌توانیم انجام دهیم. خدماتی که در این بخش ارائه می شود بر اساس اصل ۴۴ به بخش غیردولتی واگذار شده  است. به همین دلیل چالش نداشتن صرفه اقتصادی برای بهره‌بردار وجود دارد. لازم به ذکر است، شلتر یا پناهگاه را نباید با گرمخانه هایی که با سرد شدن هوا در ساعات مشخصی از شبانه روز خدمات می دهند اشتباه گرفت. همانطور که گفته شد این مراکز به صورت مشخص برای معتادان با رفتار پرخطر است و در تمام طول سال نیز فعالیت دارد.