دستپخت بانمک رامبد جوان در «زودپز»

مائده کاشیان روزنامه خراسان / رامبد جوان پنج سال پس از آخرین ساخته‌اش فیلم «قانون مورفی»، در زمان فراغت از تولید «خندوانه» و دوری از تلویزیون، به عرصه کارگردانی در سینما بازگشت و سال گذشته کمدی «زودپز» را جلوی دوربین برد. نام جوان به عنوان کارگردان، استفاده از حضور یک زوج کمدی جدید و همچنین حضور نوید محمدزاده در فیلمی کمدی، همه و همه، کنجکاوی‌ها را نسبت به «زودپز» بالا بردند. سرانجام این فیلم از ۱۷ مهر به نمایش درآمد و فعلا در کمتر از یک هفته با فروش حدودا ۲۲ میلیاردی، شروع خوبی در گیشه داشته است. به بهانه نمایش «زودپز» و فروش خوب آن، کیفیت ساخته جدید رامبد جوان را بررسی کردیم.

ایده خوب قصه
فیلمنامه «زودپز» را مهدی نادری بر اساس طرحی از تورج اصلانی نوشته و محسن تنابنده نیز سرپرست نویسندگان بوده است. قصه فیلم ایده خوب و جذابی دارد. داستان «زودپز» در سال ۶۶ و زمان موشک‌باران تهران توسط عراق می‌گذرد. پدر یک خانواده بر اثر منفجر شدن زودپز در مکانیکی‌اش، جان خود را از دست می‌دهد. این اتفاق باعث می‌شود باجناق‌های خانواده به نام «سیروس» و «شاهین» با بازی محسن تنابنده و نوید محمدزاده، تصمیم بگیرند از مرگ این پدر بدنام سوء‌استفاده کنند و در این مسیر با دردسرهای فراوانی مواجه شوند. استفاده از بستر زمانی دهه ۶۰، علاوه بر این که به سازندگان فیلم فرصت داده است که از نوستالژی‌های آن دوران و این فرمول امتحان پس‌داده، برای جذب مخاطب استفاده کنند، ماجرای مرگ پدر خانواده به نام «قدرت» (محمود جعفری) را نیز به خوبی با موشک‌باران پیوند زده است.

​​​​​​​ماجراهای متنوع و سرگرم‌کننده
در بخش زیادی از فیلم، شاهد تلاش «سیروس» و «شاهین» برای عملی کردن نقشه‌شان هستیم، بنابراین دو باجناق مدام در موقعیت‌های مختلف و عجیب قرار می‌گیرند و هر بار با چالشی روبه‌رو می‌شوند که کار آن‌ها را به تاخیر می‌اندازد. تغییر موقعیت‌ «سیروس» و «شاهین»، صحنه‌های شلوغ و پرتحرک و مشکلات بامزه‌ای که برای باجناق‌ها رخ می‌دهد، باعث می‌شود که «زودپز» خوش‌ریتم و سرگرم‌کننده پیش برود و مخاطب از تماشای فیلم خسته نشود. «زودپز» چند موقعیت کمدی خوب دارد، اما بسیاری از شوخی‌های فیلم کلامی است.

تغییر ناگهانی فضای فیلم
یکی از نقاط ضعف «زودپز»، یکدست نبودن لحن آن و تغییر ناگهانی فضای فیلم است. اواسط قصه در یکی از سکانس‌ها می‌بینیم که بمباران می‌شود و به دلیل پخش شدن پودر سفید در هوا، مردم تصور می‌کنند که حمله شیمیایی اتفاق افتاده است، در این سکانس موسیقی غم‌انگیزی نواخته می‌شود و نماها به صورت اسلوموشن نمایش داده می‌شود. برای دقایقی، فضای فیلم در این سکانس تغییر می‌کند و تلخ می‌شود و پس از زمان کوتاهی دوباره به همان فضای شوخ و شنگ فیلم بازمی‌گردیم. این تغییر، نسبتی با کلیت «زودپز» ندارد و فیلم را دوپاره می‌کند.

سبقت محسن تنابنده از نوید محمدزاده
بازیگران اصلی «زودپز» محسن تنابنده و نوید محمدزاده هستند و بار کمدی فیلم روی دوش آن‌هاست. «سیروس» با بازی تنابنده در مقایسه با «شاهین» (نوید محمدزاده)، شخصیت جسورتری دارد و با وجود خرابکاری‌های مدام خود، همچنان مصمم است تا نقشه را پیش ببرد، اما «شاهین» دنباله‌رو باجناق خود است و شخصیت محافظه‌کارتری دارد. ساده‌لوحی و خرابکاری مانند بسیاری از زوج‌های کمدی، ویژگی مشترک «سیروس» و «شاهین» است. محسن تنابنده با همان جدیت خاص خود، بامزه در فیلم ظاهر شده است و حتی بعضی دیالوگ‌های معمولی او نیز مخاطب را به خنده می‌اندازد. بازی تنابنده در این فیلم یادآور «نقی معمولی» شخصیت کمدی محبوب این بازیگر نیست و فاصله‌گذاری انجام شده است. نوید محمدزاده سعی می‌کند با تغییر لحن خود و دیالوگ گفتن با سرعت بالا بامزه به نظر برسد که گاهی نتیجه می‌دهد و گاهی هم جوابگو نیست، اما به صورت کلی این بازیگر در کنار محسن تنابنده حرف زیادی برای گفتن ندارد. اولین تجربه حضور محمدزاده در یک فیلم کمدی با شکست مواجه نشده، اما از طرفی هم عملکرد غافلگیرکننده‌‌ای ندارد.

پایان‌بندی ضعیف
یکی دیگر از ایرادهای «زودپز» پایان‌بندی آن است. اتفاق پایانی فیلم بسیار دم دستی و ساده‌انگارانه رخ می‌دهد که برای مخاطب قابل پذیرش نیست. در حالی که «سیروس» و «شاهین» به هر ضرب و زوری که شده، تلاش می‌کنند مو لای درز نقشه‎‌شان نرود و گاف ندهند، معلوم نیست چطور با شکست مواجه می‌شوند. فیلم مقدمه‌چینی لازم را برای پایان‌بندی انجام نمی‌دهد، به این ترتیب شاهد پایانی عجولانه و غیرمنطقی هستیم.