رصد اخبار و فعالیت‌های رؤسای قوای کشور طی یک ماه کاری‌شان در طول سال نشان می‌دهد که بخش عمده‌ای از وقت و توجه این مقامات به حضور در همایش‌های گوناگون و ایراد سخنرانی اختصاص دارد. این حضورها که غالباً برای اعتباربخشی به آن همایش و جلب توجه رسانه‌ها صورت می‌گیرد، در بسیاری از موارد فاقد خروجی ملموس و راهگشا برای کشور است. این در حالی است که کارشناسان و نخبگان، بارها بر ضرورت پرهیز از رویکردهای کم‌عمق و غیرموثر در این گونه مراسم تأکید کرده‌اند.
جعفر یوسفی- روزنامه خراسان/سؤالی که رؤسای قوا و تیم‌های مشورتی آن ها پیش از شرکت در هر همایش باید از خود بپرسند این است: شرکت یا عدم شرکت در این رویداد چه آورده‌ای برای کشور خواهد داشت؟ در نگاه اول، این سؤال شاید ساده به نظر برسد، اما پاسخ به آن نیازمند بررسی‌های عمیق و تحلیلی است. اگر حضور مسئولان در این رویدادها به یک عادت یا الزام تشریفاتی تبدیل شود، نه‌تنها زمان و انرژی این مقامات به هدر می‌رود، بلکه پیامدی منفی برای افکار عمومی و اعتبار آن نهادها نیز به همراه خواهد داشت.
در شرایط فعلی، به نظر می‌رسد که تعداد این همایش‌ها چنان زیاد شده که گویی تیم‌های تشریفات و دفاتر رؤسای قوا موظف به پر کردن تقویم این مقامات با برنامه‌های متنوع هستند. این در حالی است که کیفیت این همایش‌ها، محتوای آن ها و نتایج حاصل از برگزاری آن ها، گاه در اولویت دوم یا سوم قرار می‌گیرد. چنین رویکردی نه‌تنها به کارآمدی این همایش‌ها آسیب می‌زند، بلکه باعث می‌شود وقت و انرژی رؤسای قوا که باید صرف تصمیم‌گیری‌های کلان و استراتژیک شود، به شکل غیراثربخش مصرف شود.
حرکت از کمیت به کیفیت
برای اصلاح روند کنونی حضور مقامات در همایش‌ها، ضروری است که این رویدادها به‌جای رویکرد کمّی و نمایشی، بر کیفیت‌محوری و مسئله‌محوری متمرکز شوند. این تغییر رویکرد نه‌تنها در راستای بهره‌وری بهتر از زمان و انرژی مسئولان ارشد است، بلکه می‌تواند بستری برای اتخاذ تصمیمات راهبردی و اثرگذار فراهم آورد. تمرکز بر موضوعات اولویت‌دار و حیاتی کشور، که در آن بحران‌ها، فرصت‌ها و چالش‌های راهبردی شناسایی و تحلیل می‌شوند، باید به عنوان هسته اصلی این همایش‌ها مدنظر قرار گیرد. در این میان، بهره‌گیری از ظرفیت علمی و فکری متخصصان و کارشناسان حوزه‌های مختلف، جایگاه ویژه‌ای دارد. مشارکت فعال این افراد، از طریق ارائه تحلیل‌ها و پیشنهادهای اجرایی، می‌تواند زمینه‌ساز تدوین راه‌حل‌های خلاقانه و عملیاتی شود که مستقیم به رفع مسائل و ارتقای شاخص‌های کلیدی کشور منجر شود. در این چارچوب، همایش‌ها نباید به مکانی برای بیان کلی‌گویی‌ها و سخنرانی‌های تبلیغاتی تبدیل شوند، بلکه باید به محفل‌هایی برای گفت‌وگوهای عمیق و کاربردی بدل گردند. این تغییر نگاه، مقدمه‌ای برای بهره‌وری بهینه از منابع فکری و انسانی کشور و هدایت سیاست‌گذاری‌ها به سمت دستاوردهای واقعی است. از سوی دیگر، مسئولان حاضر در این رویدادها، به‌جای تکیه بر ایراد سخنرانی‌های کلی و غیرهدفمند، می‌بایست به شنیدن دیدگاه‌های کارشناسی و تخصصی توجه بیشتری نشان دهند. مشارکت فعال در بحث‌ها و پردازش دقیق نظرات ارائه‌شده در این جلسات، می‌تواند زمینه‌ساز تصمیم‌گیری‌های بهتر و مؤثرتر باشد.
رؤسای قوا باید به‌عنوان الگوی عمل‌گرایی و نتیجه‌محوری، ارزش وقت خود و تیم مدیریتی‌شان را درک کرده و تنها در همایش‌هایی حضور یابند که یا خروجی مشخصی دارند یا به حل یک مشکل اساسی کشور کمک می‌کنند. در غیر این صورت، بهتر است این وقت صرف تحلیل مسائل راهبردی و تصمیم‌گیری‌های کلان شود. در نهایت باید گفت، کشور ما بیش از هر زمان دیگری به مدیریت هوشمند و اثربخش زمان مسئولان ارشد نیاز دارد. همایش‌هایی که خروجی آن ها صرفاً گزارش‌های رسانه‌ای و پررنگ شدن سخنرانی‌ها باشد، نمی‌توانند پاسخگوی نیازهای مردم و چالش‌های روز کشور باشند.
دیدگاه ها