هر گونهِ سینمایی به پشتوانه بزرگان آن زنده است. سینمای دفاع مقدس ماندگار نمی‌شد اگر محمد بزرگ‌نیا دل به دریا نمی‌زد تا از جنگ بگوید، اگر احمدرضا درویش «دوئل» را نمی‌ساخت و اگر بهزادپور با «خداحافظ رفیق» به جانبازان و اسرا، ادای دین نمی‌کرد و... این را اکنون بهتر می‌فهمیم؛ حالا که بیش از یک دهه است نام هیچ کدام از آنها بر پرده نقره‌ای نقش نبسته است.