باری در اوایل دهه 80 به یکی از مدارس نخبگانی دعوت شدم برای صحبت درباره شعر عبدالقادر بیدل. از آن مدارسی که دانش‌آموزانشان برنامه‌های فشرده و منظم آموزشی دارند و آخر سال هم بر روی دیوارشان فهرست عریض و طویلی از راه‌یافتگان به کنکور از این مدرسه است، با رتبه‌های بالا. یکی از دوستان ما آن جا دبیر ادبیات بود می‌خواست که به جای تمرکز بر روی دستور زبان و لغت و تاریخ ادبیات، بچه‌ها قدری با روح شعر هم آشنا شوند. درباره بیدل صحبت کردیم و بچه‌ها هم استقبال کردند. شاید از معدود لحظاتی در مدرسه بود که ادبیات برایشان لذت داشت نه رنج.