شب تشییع «حضرت نصرا...» به خانه ای نورانی در بیروت دعوت شدم. سال ها آرزوی حضور در آن بیت شریف را داشتم و حالا «مِن حَیث لایَحتسب» در خراب ترین حالت روحی و در سخت ترین شب های عمرم، راهی خانه نور می شدم. وارد که شدیم بانوی خانه به گرمی استقبال مان کرد، چنان گرم که از خودم پرسیدم نکند قبلا هم این جا آمده ام یا بانو را دیده ام که این گونه رفتار می کند. بانویی که همسر، مادر، خواهر و عمه شهید است.